Greet Jacobs

WEDERWIJVEN
Hoe wijsterwaster vliegt de lucht
vol witte en lange stressen
van wolken, die ontvlochten zijn
lijk haar van tooveressen.

​

‘t Zijn wederwijven, boos en fel,
die, kwaad van hande en vinger,
malkanderen te keere gaan
en vechten slag om slinger.

​

De wind zit in ‘k en weet niet welk
geweste, ‘t buischt en bommelt
alhier, aldaar een zwepe los,
die deur de wolken schommelt.

​

Ze stuiven heinde en verre, en van
malkaar gescheurd, in stressen
van wijsterwaster vechtende, en
verwaaide, tooveressen.

​

Guido Gezelle

​

Jo Vranckx

Hebben en Zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de andre schijn.

​

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.

​

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

​

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.

​

Ed Hoornik

Jan Van Daele

Na onze uitstap naar Rotterdam en Wassenaar
 Gelezen op de flank van onze reisbus

In de zachte luxe

van de liefde,

laat je je graag vervoeren.

Lekker zij aan zij,

tot in de zevende hemel.

En je hoopt steeds dat het

de reis van je leven is.

​

Geert De Kockere

Michel Corthouts

Witloof
 
Zoals witloof,
niet de wortel die men breekt
en keert in de ast, maar de koele
kwetsbaarheid van het tere blad
 
zoals het donkerte wil om wit te zijn
en kilte zoekt om bitter te worden
en breekbaar blijft en bleek -
een bundel ongebroken verlangen
 
zoals het roerloos groeit,
een leger van stilte,
en opflakkert bij het licht van een lamp
een korte groet uit hun grot van roest
 
zoals volmaakte vlammen
van een ondergronds branden

​

David Van Reybrouck, 

Uit: Het Liegend Konijn, nummer 1

​

​

O ik weet het niet
O, ik weet het niet,

Maar besta, wees mooi

Zeg, kijk een vogel

En leer me de vogel zien

Zeg: het leven is een brood

om in te bijten en de appels zien rood

Van plezier, en nog, en nog, zeg iets

leer me huilen, en als ik huil

Leer me zeggen: het is niets

​

Herman de Coninck – O ik weet het niet | De lenige liefde 1969

Hilde Hendrickx

In de context van het thema van de avond, de Val van het West-Romeinse Rijk, hier enkele wijze woorden van keizer en filosoof Marcus Aurelius :

​

Houd voortdurend in gedachten dat het universum één enkel levend organisme is met één substantie en één ziel; hoe alle dingen herleid kunnen worden tot één enkel waarnemen, en hoe de natuur alle dingen tot stand brengt vanuit één impuls. Overweeg bovendien hoe alle dingen elkaars oorzaak zijn en hoezeer zij met elkaar verweven zijn. 
 

Leef in harmonie met de omstandigheden die het Lot u heeft toebedeeld en draag de mensen waarmee het Lot u omringd heeft, een oprechte genegenheid toe. 

Dring diep door in de substantie van uzelf. Daar is de bron van het Goede, die het vermogen heeft altijd op te borrelen, mits je niet ophoudt te graven. 

​

Marcus Aurelius
 

Magda Doms

Coda bij een jaarwisseling, het raakvlak tussen herinneringen en verwachtingen…
het bracht me bij volgend gedicht  van Herman De Coninck.

​

​

Toekomst

Weggaan. En terugkomen.
Dromen. En niet meer dromen.
En niet meer weggaan.

​

En echte weemoed, niet om hoe het vroeger was
maar om hoe het ook vroeger nooit is geweest.
De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

Ik steek nog even een sigaar 
niet op, drink nog even niet van een glas Marc,
wacht nog even op wat ik heb, bedachtzamer.

​

Want we hebben de tijd.
je bent in mij als schemer in de kamer.
We hebben de verleden tijd.
 

​

Ik wens jullie een intens gelukkige toekomstige tijd!

Magda

Christoffel Waelkens

Uit de toespraak van Dr. Marc Eneman, hoofdarts UPC Sint-Kamillus, bij zijn emeritaatsviering, october 2018.

​

‘Ze zijn voortdurend met ons bezig, maar niemand ziet ons staan’, was een quote uit een bevraging van patiënten in een psychiatrisch ziekenhuis.  Daar schrokken de artsen die dat lazen toch van.

Wanneer zien we iemand anders staan?  

Het antwoord kwam van een patiënt.  Na een gesprek bij hem thuis, met zijn vader, de hoofdarts, en andere leden van het zorgteam.  Het thema was dat de ouder wordende vader het niet langer aankon om voor de thuisverzorging in te staan, het besluit was dat er geen andere oplossing was dan internering.  Een moeilijk moment, voor alle betrokkenen.  Bij het afscheid nemen, vroeg de patiënt: ‘En, dokter, hoe is het met u?’, met als verraste reactie ‘Waarom vraagt u me dat?’.  Waarop de patiënt repliceerde: ‘Dokter, u stelt die vraag zo vaak aan ons; welnu, ook wij zijn bezorgd over hoe het met u gaat.’

De hoofdarts had meteen het antwoord dat hij zocht: hij heeft mij zien staan

Marc Maes

Vicieuze cirkel

Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken,

blijf ik denken zoals ik altijd dacht.

​

Als ik blijf denken zoals ik altijd heb gedacht,

blijf ik geloven zoals ik altijd heb geloofd.

​

Als ik blijf geloven zoals ik altijd heb geloofd,

blijf ik doen zoals ik altijd heb gedaan.

​

Als ik blijf doen zoals ik altijd heb gedaan,

blijft mij altijd overkomen wat mij altijd overkwam.

​

Maar als ik mijn ogen sluit en mijn ware zelf voel van binnen,

dan kom ik de cirkel uit en kan ik steeds opnieuw beginnen.

​

auteur onbekend

​

​

Daan Holemans

In gedachten

In een kleurig herfstbos

stond ik stil en wachtte.

Een blad valt op het mos,

onderbreekt mijn gedachten.

Ik zie de gouden kleuren

en een web van ragfijn draad.

Verwonderd kijk ik ernaar

terwijl ik daar zo stilletjes sta.

Ik laat het mooiste boven komen

en raak het voorzichtig aan.

Zo zou het dan, in mijn dromen,

voor eeuwig moeten blijven bestaan

​

​

door Els Heldens

​

​

Hilde Mattelaer

"Elk onrecht, waar ook, bedreigt het recht van de hele wereld"

Martin Luther King

​

Verloren onschuld

jong ontluikend mooi

op weg naar school of naar het veld

gloeiend hete verschroeide aarde

ze oogsten maniok ,

hun ruggen al krom zo jong

hun land heet Congo

brutale monsterlijk wezens

verscheuren hun kleren ,verpletteren hun lijf

ontnemen hun maagd zijn

dwingen te doden, hun harte bloed

wat met dit kind toch niet gewild

hun land heet Congo

mamieta wie is mijn vader

verbitterd gestold verdriet

wie is de dader, wie is de vader

slaap mijn kindje slaap

mijn borst troost je dorst

hun land heet Congo

​

Hilde Mattelaer

April 2015, Oost Congo, Zuid Kivu

​

Paul Jacobs

THEMA “NOORD – ZUID”

met een paar gedichten van Joke van Leeuwen, “Nederbelg” en door het ANV (Algemeen Nederlands  Verbond) in 2015 uitgeroepen tot  “Dichter der Nederlanden”.

Joke van Leeuwen woonde afwisselend in Nederland en België en noemt zichzelf een Nederbelg. Ze pleit voor wederzijds respect, want beide delen zijn even waardevol, en wijst op onze plicht om telkens weer bruggen te slaan.

​

Wie is Joke van Leeuwen?

- Geboren in Den Haag  op 24/09/1952

- Verhuisde als protestantse tiener naar Brussel waar haar vader hoogleraar theologie werd

- Ondervond aan den lijve de vervreemding van taal en cultuur. 

- Volgde het Vlaams Atheneum in Etterbeek, studeerde grafische kunst aan de Academie in Antwerpen en Sint-Lukas in Schaarbeek en dan geschiedenis aan de VUB

- Verhuisde in 1982 naar Amersfoort en dan in 2002 naar Antwerpen waar ze nu nog woont.

- Stadsdichter van Antwerpen in 2008 en 2009

- Schrijft romans, kinderboeken en poëzie

- Treedt op tijdens literaire festivals, feestelijke middagen, voorleesavonden en conferenties en speelt ook in theater

- Er werden haar talrijke prijzen verleend, waaronder verschillende “Zilveren Griffel”’s en de “Gouden Ganzenveer 2010”

- In 2015 door het ANV uitgeroepen tot Dichter der Nederlanden omdat 
“poëzie een van de manieren is om het publiek bewust te maken van de relatie tussen Nederland en Vlaanderen”.
 

Greet Jacobs

November

​

November is een huis om te bewonen

wanneer het water in de sloten stijgt,

beveiligd voor bedenksels en demonen

en het gespuis dat uit de vlierboom dreigt.

​

Het is een maand van luisteren en lezen,

de eikeblokken kraken in de haard.

Gewoon maar zitten en gelukkig wezen

met wat ik voor de winter heb bewaard.

​

Het spooksel van de nacht mogen bezweren

zolang de duizel van het slapen niet

begonnen is met wentelen en keren

tot op de ligzij van het oud verdriet.

​

uit Het Oudste Geluk, Anton Van Wilderode,

Lannoo, 1995

​

​

Jan Van Daele

Vier handen (Quatre mains)
 
Vier handen aan de piano
zoveel combinaties, spaties
tussen rood en blauw
de concertzaal is kou

​

Hij bemint, hij verzint
Zij begint, ze spint
de handen, een weefgetouw
de lente, morgendauw

​

Het concert gedaan
ze zien nog de maan
en de zon komt al

hij haalt zijn vers boven

​

ze kan niets beloven
behalve nog een duet
de tonen zijn gezet
iedereen hoort…

​

Klaus Nunft

Muziek:

“Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit”
J.S. Bach, transcriptie voor quatre-mains piano door Kurtag
Uitgevoerd door Stephanie Ho & Saar Ahuvia, piano

​

https://www.youtube.com/watch?v=0wOlGJFkqic 
 

Jo Vranckx

De mooiste ervaring die een mens kan hebben,

is die van het mysterie.

Het is de elementaire emotie die aan de basis ligt

van de ware kunst en wetenschap.

Wie het niet kent en zich niet langer kan verwonderen,

is zo goed als dood en zijn ogen zijn verduisterd.

​

(Albert Einstein)